Η δουλειά του εργάτη δεν είναι κόστος, είναι αυτή που παράγει τον πλούτο. Οι καπιταλιστές την χαρακτηρίζουν κόστος και θέλουν απ' αυτήν να βγάλουν ακόμα περισσότερα, έτσι απολύουν και μιλούν για περικοπή κόστους, ενώ πρόκειται μόνο για αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Δεν περιμένουμε τέτοια ανάλυση από την «Ελευθεροτυπία» όταν αναφέρεται στο θέμα, καταγράφουμε μόνο το σχετικό άρθρο της για την τάση που φαίνεται να διαπερνά και τις δικές της στήλες. Μια τάση που θέλει τους κεφαλαιοκράτες σε κάθε περίπτωση να έχουν το δίκιο και τους εργάτες να υφίστανται σα νομοτελειακή συνέπεια κάτι γενικώς «επώδυνο». Ενώ πρόκειται για βάθεμα της βαρβαρότητας.

Αυτή η τάση «δένει» με την επόμενη καταγραφή. Οπου μια εταιρεία στην οποία πήγαν συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ να κάνουν έλεγχο, γιατί απασχολούσε ανθρώπους χωρίς ασφάλιση και απλήρωτους, έβγαλε στο δρόμο 30 τραμπούκους να δείρουν τους συνδικαλιστές (ένας μάλιστα από τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ πέρασε από το νοσοκομείο με κρανιοεγκεφαλική κάκωση) και βγαίνει στη συνέχεια ο καπιταλιστής και δηλώνει πως οι συνδικαλιστές μπήκαν παράνομα στο εργοστάσιο (να το πρώτο «έγκλημα»), ενώ στη συνέχεια κάνει ό,τι και η «Τζάμπο»: Απειλεί με μηνύσεις για δυσφήμιση (δεύτερο «έγκλημα»).

Γιατί σημειώνουμε τα «εγκλήματα»; Γιατί συμβαίνουν, πράγματι, παράξενα πράγματα. Οχι τόσο απλά όσο τα περιγράφει το «ΕΘΝΟΣ», αλλά στη γραμμή που δίνει το «ΒΗΜΑ». Συνολικά, επιχειρείται ευθέως αρχικά να ταυτιστούν οι συνδικαλιστικοί αγώνες με το έγκλημα. Μετά, το έγκλημα με την τρομοκρατία. Και στη συνέχεια, η τρομοκρατία με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.

Εχει μια προϊστορία αυτή η μεθόδευση: Για τους κάθε είδους ιδιοκτήτες υπάρχει νομοθεσία που περιγράφει διάφορα εγκλήματα: Παραβίαση οικιακής ειρήνης, παράνομη είσοδος σε χώρο εργασίας, συκοφαντική δυσφήμηση κ.ά. Είναι ακριβώς τα «εγκλήματα» που καταγγέλλουν συνήθως οι επιχειρήσεις, για να αντιμετωπίσουν τη συνδικαλιστική δράση.

Τώρα επιχειρείται ένα άλμα που δεν αφορά απλά στην ιδιοκτησία, αλλά στο όλον του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Θέλουν να χαρακτηρίσουν συνολικά την πολιτική δράση που ξεφεύγει από τα όρια του συστήματος και οργανώνει την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος, σαν εγκληματική. Παλιά, πολύ παλιά μεθόδευση: Απ' το «Ιδιώνυμο» του Βενιζέλου, έως τις κατοχικές δυνάμεις, έγκλημα θεωρούνταν μια συγκεκριμένη πολιτική δράση, αυτή ακριβώς που στην πράξη αμφισβητούσε τα μονοπωλιακά κέρδη.

Αυτή η μεθόδευση, όμως, δε δικαιολογείται εύκολα ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα. Που όμως έχουν διαπαιδαγωγηθεί στην ανασφάλεια απέναντι στο «κοινό έγκλημα». Εδώ ακριβώς αξιοποιούνται σήμερα οι «Βλαστοί». Από εκεί πιάνουν το νήμα οι γραφιάδες της αστικής τάξης και με αφορμή τον Βλαστό, πάνε να δικαιολογήσουν τη δράση της ΚΥΠ, με το «Βήμα» να φτάνει ως το σημείο να βάζει σ' έναν κουβά τη κοκαΐνη, τη «ΡΑΦ», τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες», την «ΕΤΑ», τον «ΙΡΑ», τις «ΦΑΡΚ», το «Φωτεινό Μονοπάτι» και τη «17Ν», για να στηρίξει τελικά την άποψη ότι αντιιμπεριαλιστικός αγώνας - τρομοκρατία και έγκλημα είναι ένα. Πολύ χοντρό για να το προσπεράσουμε.

Η ανάθεση στον διευθυντή της ΚΥΠ ρόλου αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού είναι απαιτούμενο από τη σκοπιά της αστικής τάξης. Δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να γίνει και ανεκτή από το λαϊκό κίνημα. Πολύ περισσότερο που το θέμα δεν είναι τοπικό. Ηδη, η εξέλιξη στο Ευρωκοινοβούλιο δείχνει τους συμβολισμούς. Δεν επιβράβευσαν μόνο την αντεπαναστατική δράση, αλλά και κάνουν καθαρό ότι αυτό γίνεται για να σηματοδοτηθεί συγκεκριμένος δρόμος. Αυτός που συναντιούνται οι του Λαϊκού Κόμματος με τους Σοσιαλδημοκράτες: Στο χτύπημα του εργατικού λαϊκού κινήματος.

Ο τρόπος που παρουσιάζεται στον αστικό Τύπο η εξέλιξη και σε αντίθεση τα στοιχεία που περιέχει το ίδιο θέμα στον «Ριζοσπάστη» αποκαλύπτουν πως σε καιρό έντασης της αντεργατικής επίθεσης αναδεικνύεται σε κρίσιμο παράγοντα η ενημέρωση, ώστε οι συνειδήσεις είτε να ποδηγετούνται, είτε να ενισχύονται στην κίνησή τους προς την ταξική συνείδηση.

Δύο ρεπορτάζ για το ίδιο θέμα, δύο κόσμοι στην προοπτική. Ποια προοπτική; Τη μια τη δίνει το ΒΗΜΑ: Ο,τι κινείται ενάντια στο κέρδος είναι έγκλημα. Την άλλη τη δίνουν ο «Ριζοσπάστης» και οι εργάτες που είναι σε κίνηση καθημερινά, αμφισβητώντας το δικαίωμα των καπιταλιστών να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη...